Niet een maar twee keer heb ik een zwangerschap moeten verliezen. De eerste keer dat dit gebeurde was in december 2021. Hierna precies een jaar later in december 2022 nog een keer. De eerdere zwangerschap bleek veel later een partiële mola zwangerschap en de laatste keer is Helaas benjamin veel te vroeg geboren. Ik deel mijn verhaal in ervaring met jullie omdat ik hoop dat je er wat aan kunt hebben. Terwijl ik dit schrijf gaat het echt alweer een heel stuk beter met mij.
De partiële mola zwangerschap
Ik was al 2.5 maanden extreem misselijk en moe en kreeg helaas bij de 11 weken echo te horen dat het hartje niet meer klopte. Bij 9.5 weken hadden we het hartje wel zien kloppen. We dachten toen dat we voor de 11 weken echo kwamen, maar ik bleek minder ver te zijn. Dus na 1.5 week weer terug. En toen BAM! Op een groot scherm zag ik meteen dat het niet goed was. Geen hartje en een mini opgerolde baby lag onder in mijn baarmoeder stil…
Stil was het toen even en iedereen in de kamer wist dat het niet goed was. Helaas dit is geen goede zwangerschap vertelde de echoscopische mij. Ze was heel vriendelijk en gaf ons de ruimte om bij te komen van dit verschrikkelijke nieuws. Ik was op dat moment met mijn schoonmoeder omdat Teun een paar uur voor de echo zo erg door zijn rug was gegaan dat hij alleen maar kon liggen in bed. Ik ben mijn schoonmoeder nog steeds dankbaar dat ze mij niet alleen naar die echo heeft laten gaan!
Diezelfde avond werd ik gebeld door de verloskundige en werden de verschillende opties doorgesproken. Afwachtend beleid en wachten op een natuurlijke afbreking van de zwangerschap. Het slikken van hormonen die de bevalling zouden opwekken of een curettage. Op de echo leek het alsof het kindje niet veel later na de 9.5 weken echo dood was gegaan. Mijn kindje bleek al meer dan een week dood in mijn buik te zitten. Ik had zelf totaal niet het gevoel dat mijn zwangerschap vanzelf afgebroken zou worden. Ik wilde dat het zo snel mogelijk uit mijn lijf ging. Om deze rede werden we doorgestuurd naar het AMC om de verschillende mogelijkheden te bespreken. Samen met de arts kozen we voor de hormonen. Een curettage kan namelijk nadelige gevolgen hebben voor een volgende zwangerschap.
5 dagen na de echo kon ik dan eindelijk de pillen nemen die de zwangerschap zouden beëindigen. Bij mij ging dit gelukkig allemaal heel goed en ik heb niet veel pijn of kramen gehad bij de bevalling zelf. Het kindje heb ik kunnen opvangen in een zeef en hier hebben we fijn afscheid van kunnen nemen. Helaas bleef ik wel heel heftig bloeden (ik had ieder kwartier een vol maandverband). Dus we konden om 5 uur s ‘Ochtens toch weer een ritje naar het AMC maken. Er zat nog een klein stukje zwangerschapsweefsel vast in mijn baarmoederhals waardoor mijn baarmoeder maar bleef krampen en bloeden om dat eruit te krijgen. Dit was snel verholpen en ik mocht weer naar huis.
Omringt door mijn lieve Teun en familie voelde ik me naast alle omstandigheden best oké. Vlak voor oud en nieuw (ongeveer 2 weken na de miskraam) verloor ik iets in mijn ondergoed dat leek op weefsel. Ik maakte een foto en stuurde deze naar de verloskundige. Een paar uur later kreeg ik al een echo want ze waren bang dat mijn baarmoeder nog niet goed schoon was. En helaas er zat nog een klein restje. Direct na de uitslag had mijn verloskundige contact met het AMC en samen met de gynaecoloog werd besloten dat het zo’n kleine rest was dat het vanzelf bij mijn eerste menstruatie wel mee zou komen.
Het nieuwe jaar begon
Het nieuwe jaar begon ik vol goede moet en leuke dingen. 2 januari hadden we de sleuteloverdracht van het eerste huis dat Teun en ik samen hebben gekocht. Een mooi nieuw begin (al moest er nog wel 7 maanden verbouwd worden). 4 januari begon ik weer met werken. Het ging best goed met me en ik had echt zin om het normale leven weer helemaal op te pakken. Mijn menstruatie was nog niet op gang gekomen en ik was nog steeds aan het vloeien. Een week later had ik het idee dat misschien mijn menstruatie op gang was gekomen. Dus werd er een echo inplant om te checken hoe het met de rest was. 16 januari leek een fantastische dag! Op het moment dat ik mijn broek naar beneden deed om op de bank te gaan liggen voor de echo begon het bloed ineens te stromen! En ik verloor ter plekke 2 stolsels. Zou dit dan de rest zijn geweest? We maakte de echo en inderdaad de baarmoeder leek helemaal leeg! Wat een feest. Die avond hebben we een fles wijn opgedronken.
Na 5 dagen hele heftige menstruatie nam het af en werd het weer bruinverlies (even voor de duidelijkheid. Ik heb dus tot die tijd altijd bloedverlies of bruinverlies gehad sinds de miskraam). Na een week kreeg ik een gek onderbuikgevoel en deed ik een zwangerschap test. Mega super positief! Ik kan alleen met geen mogelijkheid Zwanger zijn! Doordat ik altijd ben blijven vloeien mocht ik nog geen seks hebben. Ik heb toen de verloskundige gebeld en die heeft het vervolgens overgedragen aan het ziekenhuis.
25 januari 6 weken na de miskraam had ik een afspraak in het ziekenhuis. Hier blijkt dat er toch wel nog een rest zit. Nu was ik er echt klaar mee... We maakte een nieuwe poliklinische afspraak zodat we konden gaan kijken wanneer we een hysteroscopie konden gaan plannen. Omdat het weefsel dat er zit nog goed doorbloed is willen ze afwachten tot dit wat meer is uitgedoofd en geen curettage uitvoeren. Dit i.v.m. met een grote kans op hevig bloedverlies. Ik liep het ziekenhuis al uit toen ik gebeld werd. Ze wilden toch voor de zekerheid mijn hCG testen. Later die middag werd ik al gebeld door de arts-assistent. Mijn hCG-waarden waren nog steeds veel te hoog! (4672) 3 dagen later moest ik weer terugkomen want het zou een Trofoblastziekte kunnen zijn. Een paar dagen later kreeg ik een bel afspraak met de gynaecoloog. Het volgende wordt besproken: ten eerste ben ik een bijzonder geval en wordt mijn casus besproken in een team van gynaecologen. Het is bijzonder dat de hCG-waarde zo hoog zijn. Met deze waardes kon het ook niet zo zijn dat ik ongesteld ben geweest. Die bloeding die ik een week eerder had gehad was dus van die rest. Er zijn 3 opties:
1. Het is een hardnekkige rest (meest waarschijnlijk)
2. Het is een Trofoblastziekte (lijkt onwaarschijnlijk)
3. Het is een hetero topische zwangerschap (1 in de baarmoeder en 1 buitenbaarmoederlijk dit zou extreem bijzonder zijn)
Een dag later heb ik opnieuw onderzoeken in het ziekenhuis. De hCG-waarden zijn met 12% gestegen en de rest lijkt wat groter geworden. Niet significant genoeg om te denken aan een Trofoblastziekte. Maar helemaal met zekerheid uitsluiten kunnen ze ook niet. De verdenking op dat moment is dus nog steeds een hardnekkige rest. Helaas wel een die goed doorbloed is waardoor ze nu echt liever niet een curettage willen uitvoeren. De hoop was dat dit binnen 4 weken minder zou worden en dat ze het dan met een hysteroscopie poliklinisch konden verwijderen. Dit was eigenlijk wel goed nieuws, maar op dat moment had ik zelf nog een onderbuikgevoel. Ik werd gek van al dat wachten en was er echt helemaal klaar mee. Oh en ik was ook nog steeds aan het bloeden.
8 weken na de miskraam had ik weer een afspraak in het ziekenhuis. Dit keer eindelijk met de gynaecoloog. Wat was dat een verademing. Eindelijk voelde ik me echt serieus genomen. Na dat er een echo was gemaakt werd meteen besloten dat ik morgen op de spoedlijst zou komen voor een curettage. De echobeelden waren al genoeg aanleiding hiervoor. Mijn hCG-waarden waren nog geprikt maar de uitslag was op dat moment nog niet bekend.
De curettage
Gelukkig hoef ik niet lang te wachten (ik moest namelijk nuchter blijven). Het is zaterdag en ik stond op de spoedlijst. Om 11:30 werd ik opgeroepen. Het ziekenhuispersoneel was super lief! De operatie ging goed, maar ze hebben niet alles weg kunnen halen. Er zit nog wat vast in mijn baarmoederwand. Ze hebben de curettage met de echo begeleid. Het weefsel werd opgestuurd naar de patholoog. Super high van de medicatie kwam ik weer terug op de afdeling en gelukkig was daar Teun al heel snel. Ik probeerde nog wat te slapen maar ik werd iedere keer weer wakker gemaakt voor iets anders. Ik was er even helemaal klaar mee en wil slapen dus we gingen naar huis. Het bloedverlies valt gelukkig erg mee. In de twee opvolgende weken was het afwachten op de uitslag.
Eindelijk na 2 weken kreeg ik een telefoontje. De patholoog kwam er niet goed uit. Het is bijna met zekerheid te zeggen dat het geen mola-zwangerschap is maar ze zien wel atypische cellen, hoge ontstekingswaarden in de cellen en nog meer moeilijke termen die ook ik niet allemaal begreep. De gynaecoloog gaf aan dat ze me graag meer duidelijkheid had willen geven maar het gewoon erg lastig is. Wel geeft ze aan dat ze opnieuw een echo wil maken en mijn hCG wil prikken. Ondertussen voel ik me steeds slechter. Het lukt me niet eens meer om een hele dag voor Moos te zorgen en ik ben al 3 weken niet aan het werk. Het bloeden is nog steeds niet gestopt en ik heb ook steeds vaker steken in mijn buik. En ja hoor bij het bloedprikken blijkt dat mijn hCG-waardes veel te weinig gedaald zijn.
Een paar dagen later had ik weer een afspraak met de gynaecoloog. De uitslag van de patholoog is eindelijk binnen. De diagnose exaggerated placental site reaction (EPSR) komt om de hoek kijken. Het is vrijwel zeker dat dit het is, echter kunnen ze een placental site trophoblastic tumour (PSTT) niet geheel uitsluiten. Dus we moeten meer onderzoek doen. Een longfoto om uitzaaien uit te sluiten en een MRI van de buik om de rest beter in kaart te brengen omdat op de echo te zien was dat die in het spierweefsel gegroeid was. Ik werd overgeplaatst naar een collega gynaecoloog oncoloog. Ze hebben mij besproken in een landelijk team en zijn er toch wat minder gerust op i.v.m. het bloedverlies en de hoge hCG-waardes. Het weefsel wordt nu nogmaals in Nijmegen door een gespecialiseerd patholoog onderzocht.
24 februari kreeg ik eerst een longfoto en die was gelukkig helemaal schoon! Hierna had ik nog een afspraak met de gynaecoloog oncoloog. Beloop helemaal doorgenomen en uitleg gekregen waarom alle onderzoeken gedaan worden etc. Hierna een uitgebreide 3D echo met nog een andere gespecialiseerde gynaecoloog radioloog. De rest werd inderdaad gezien in de spierwand maar een duidelijke diagnose of verklaring kunnen ze er niet aan geven. De diagnose van de patholoog (EPSR) past namelijk niet helemaal bij het beloop en dat is waarom nu alles wordt uitgezocht om de meest verschrikkelijke dingen uit te sluiten. Na het gesprek en de echo werd weer opnieuw hCG geprikt en de minimale daling zet zich voort. Dit was heel positief nieuws! In de middag kreeg ik een MRI gehad van mijn buik met en zonder contrastvloeistof gehad. Pff 35 min stilliggen in een koker… verschrikkelijk.
Gelukkig wordt er naast de rest geen andere gekke dingen gezien op de MRI. De rest was toen 3- bij 3cm en is voor 2/3 deel in de spierwand van de baarmoeder gegroeid. Dit is ook rede waarom ik zo veel last van mijn buik had
Twaalf weken na de miskraam weten we eindelijk wat er aan de hand is. Uit het DNA-onderzoek blijkt dat er toch sprake is geweest van een partiële Mola zwangerschap.
Ze zagen het niet als een persisterende mola zwangerschap omdat de hCG-waardes aan het dalen zijn. We kiezen voor een afwachtend beleid. Dat was natuurlijk heel goed nieuws maar ook verschrikkelijk spannend… Ondertussen waren we al meer dan 12 weken verder en ik voelde me op dat moment nog zeker niet beter. Wanneer de hCG-waardes gaan stijgen of te lang gelijk blijven moest ik alsnog aan een lichte vorm van chemo. Half maart eindelijk weer wat goed nieuws. De rest wordt kleiner en komt los van de wand. De hCG-waardes waren aan het dalen en ik voelde me steeds wat beter. Ongelofelijk maar mijn lichaam was het toch echt zelf aan het oplossen. Ik kreeg ook steeds meer vertrouwen. Iedere week dat bloedprikken was natuurlijk wel erg spannend maar zelfs dat begon te wennen.
April was weer even een spannende maand. De hCG-waarde waren minimaal gestegen. We moest 2 dagen later weer prikken maar toen waren ze weer naar hetzelfde niveau als ervoor. Toch maar weer afwachten. Maar toen bleven de waardes drie weken achter elkaar weer gelijk net als de grootte van de rest…
Op dat moment was ik weer zo onzeker en verdrietig. Ik werd echt helemaal gek van die onzekerheid we besloten toch nog een week af te wachten of het zou dalen en ander met chemo starten. Pff weer die chemo kunnen ontlopen want de waardes waren weer wat gedaald. Gelukkig bleven de waardes nu dalen wel steeds langzamer maar ik voelde me goed en was weer steeds meer mezelf. 19 mei werd ik weer voor het eerst ongesteld. En 2 weken later kregen we het beste nieuws van allemaal! Mijn HCG-waardes waren gezakt tot onder de 2!! Dat betekent dat het klaar was! YES eindelijk helemaal genezen. Omdat er op de echo nog wel een soort holte te zien is waar de rest zich had ingenestesteld in de spierbuik krijg ik nog een hysteroscopie om zeker te weten dat de baarmoeder zich weer helemaal heeft herstel. 1 juli 2022 was ik officieel helemaal klaar in het ziekenhuis! Genezen verklaard en weer groen licht om zwanger te mogen worden. Geloof me dit heb ik 2 maanden lang gevierd met alleen maar leuke dingen en toen werd ik weer zwanger!
Het verlies van Benjamin
Samen met Teun was ik de dag na mijn verjaardag vertrokken naar de Provence voor 3 dagen. Superromantisch in prachtig hotelletje midden in het stadje Aix de Provence. We hebben een hele mooie tour over de wijngaard gehad van AIX rosé en zijn twee keer heerlijk uiteten geweest. De laatste dag voelde ik me niet zo lekker. Ik werd misselijk en had enorme trek! Oh o…eigenlijk wist ik het toen al meteen ben ik echt zo snel alweer zwanger? Dus eenmaal thuis aangekomen doe ik een zwangerschapstest en ja hoor! POSITIEF! Super gewenst natuurlijk maar het was gewoon in een keer raak! We waren echt zo blij en ik zat helemaal op een roze wolk.
10 dagen later was Teun voor werk naar zuid Frankrijk. Het was dinsdag ochtend en ik moest vroeg op staan om Moos om 7:30 naar je opvang te brengen zodat ik om 8:00 uur met mijn eerste patiënt kon beginnen. Alles ging voorspoedig en ik ging nog heel even naar de wc voordat ik op de fiets wilde stappen. Toen ik mijn broek naar beneden deed zag ik al een beetje bloed maar vervolgens verloor ik een behoorlijk stolsel en bleef ik maar bloeden. Ik was een beetje in paniek, Teun nam niet op en mijn werk nam niet op. Wat moest ik nu doen!? Gelukkig kreeg ik uiteindelijk mijn werk te pakken en later ook Teun. Mijn patiënten werden afgezegd en Teun probeerde me via de telefoon gerust te stellen. Toen ik gestopt was met huilen en Moos voor de tv had gezet belde ik naar het ziekenhuis. 3 dagen later stond de eerste echo al gepland maar ze wilde toch dat ik nu al kwam. Teun kon niet zomaar terugvliegen en gelukkig kon mijn zusje met mij naar het ziekenhuis. Moos hadden we ondertussen naar de opvang gebracht dus die hoefde gelukkig niet mee.
Het moment van de waarheid, de echo. Slecht nieuws er was geen zwangerschap te zien maar wel dat de holte die is ontstaan door de partiele molazwangerschap heel erg doorbloed was en misschien zelfs wat groter was geworden. Op dat moment stortte ik even in. Het zal toch niet, niet weer dit gezeik! Natuurlijk werd er weer meteen bloed geprikt en ja hoor mijn hCG-waarden waren weer flink omhoog gegaan. We spraken af dat ik 3 dagen later wanneer er sowieso al een echo bij mijn “eigen” gynaecoloog gepland stond de waarden weer te prikken en evt. actie te gaan ondernemen. Natuurlijk als ik te veel bloed zou verliezen of veel pijn zou hebben moest ik eerder aan de bel trekken.
Dat bleek als sneller dan gedacht want diezelfde avond was ik alweer bij de vrouwen spoed afdeling. Die avond begonnen enorme krampen onder in mijn rug die helemaal doorstraalde naar mijn anus en het bloedverlies werd steeds meer. Opnieuw kreeg ik een echo. Dit keer was mijn lieve nichtje/vriendinnetje mee om mij te ondersteunen en was mijn moeder ondertussen bij Moos thuis. Het verhaal kreeg weer een geheel andere wending. Ze zagen toch een zwangerschap. Wel met een fors hematoom dat op dat moment 10- bij 12cm was. Een hematoom is een inwendige bloeding en in mijn geval in de baarmoederholte. Dit was goed nieuws want we konden een nieuwe episode van die molazwangerschap nu wegstrepen. Maar wat betekende dit voor deze zwangerschap. Ik moest me gaan voorbereiden op het ergste.
Drie dagen later had ik dus die geplande echo en ja hoor het was echt een zwangerschap en we zagen nu zelfs een hartje. Heel dubbel want nog steeds was de kans groot dat dit mis zou gaan. Ze konden op dat moment weinig voor mij betekenen dus over 5 dagen weer terug. Het leek steeds mee de goede kant op te gaan. De bloedingen werden minder en ook op de echo die 5 dagen later was zagen we dat het kindje goed groeide en het hematoom kleiner werd. Op dat moment wel nog 5 bij 7 centimeter.
Voor het eerst durfde iedereen wat positiever te zijn. Hematomen komen best veel voor en lopen 9 van de 10 keer goed af. We besloten over 10 dagen weer een echo te maken. Een dag voor de echo stopte het bloedverlies. Was een opluchting en ook op de echo was te zien dat alles de goede kant op ging. Ik was op dat moment bijna 8 weken zwanger. Het was tijd om overgedragen te worden naar de afdeling verloskunde. Dus over 2.5 week een nieuwe afspraak met een nieuwe gynaecoloog en ook meteen de eerste termijn echo.
Vanwege de bloedingen was ik gestopt met werken. Omdat het bloeden gestopt was en ik me veel beter voelde besloot ik het werken weer met halve dagen op te gaan pakken. Want ja de zwangerschapskwaaltjes waren er natuurlijk wel gewoon. Het was maandag ochtend de dag voordat ik weer zou beginnen met werken. Ik stond op uit bed om te plassen en het was helemaal mis. Het bloed stroomde langs mijn benen naar beneden. Het was 6:30 in de ochtend we moesten meteen naar het ziekenhuis komen. Moos was dit keer mee en we probeerde er voor hem nog wat leuks van te maken. Ik had er totaal geen vertrouwen in maar wonder boven wonder zagen we op de echo een kindje dat het helemaal niet moeilijk had. Ook het hematoom leek een stuk kleiner dan eerst. Toch kregen we wel weer de mededeling dat we er rekening mee moesten houden dat het ook verkeerd kon aflopen en dat ik de komende dagen rustig aan moest doen. Meteen weer naar mijn werk gebeld en weer werden al mijn patiënten afgebeld.
Vanaf dit moment ging het berg afwaarts. Mentaal zat ik er echt een beetje doorheen en ik vond het vreselijk dat ik niet kon werken en niet wist wat ik kon doen om dit te stoppen. Toen hadden we de eerste afspraak met de nieuwe gynaecoloog en de termijn echo. Op de echo was alles weer goed en de uitgerekende datum werd vastgesteld. Het gesprek met de gynaecoloog was prettig. Ze gaf aan dat werken zolang ik aan het bloeden ben en het hematoom er nog zit niet verstandig is. Ook vrijen konden we beter laten. Nou moet ik je zeggen dat ik daar met al die bloedingen ook zeker geen zin in had.
Vanaf die maandag ochtend toen ik ongeveer 9 weken zwanger was is het bloeden niet meer gestopt. Sterker nog het werd steeds erger. Waar het eerst een keer in de week een fixe bloeding was die erna weer minder was werd het nu om de 3 à 4 dagen. Ondertussen ging het met mij zelf ook steeds slechter. Mijn lichaam was moe en mentaal trok ik het echt niet meer. Het was zo moeilijk om nog vertrouwen te houden.
Ondertussen weer zeker 4x in het ziekenhuis geweest omdat er weer een heftige bloeding was. Eerst dacht ik dat ze me dan wilde zien om te kijken hoe het met het kindje gaat maar ik begon ook steeds meer de risico’s voor mijzelf in te zien. Bij de zoveelste echo zei een hele vriendelijke gynaecoloog dat ze zich vooral zorgen om mij maakte. Dat wanneer het mis zou gaan en het kindje geboren zou worden dat ik dan te veel bloed zou verliezen. De 13 weken echo was helemaal goed en ook de nipt test was goed. Wat een opluchting!
Opnieuw een controle bij de gynaecoloog en dit keer had het gesprek een andere wending. Op dit moment was ik 15 weken zwanger en er werd niet meer gevreesd voor een miskraam maar voor een vroeggeboorte. Gezien mijn status gaf de gynaecoloog ook aan dat ik echt rustig aan moest doen en zeker niet moest denken aan weer starten met werken. Ze sloot af met laten we hopen dat het ergens tussen de 17 en 23 weken stopt met bloeden. Dat is namelijk het beeld dat ze normaal zien.
De weeën
Helaas niets is minder waar. Het was Sinterklaas en dat vieren we altijd uitgebreid met de familie met cadeautjes en surprises bij mijn ouders in Oss. Echt een van mijn lievelingsdagen in het jaar. Ik voelde me de hele dag al niet goed. Veel krampen en enorme bloedingen. Maar ja dat had ik nu al zo vaak gehad dit keer moest het ook maar weer goed zijn. Om 16:00 uur begon een wedstrijd van het WK voetbal die we met zijn alle keken. Het leek wel alsof ik toen een soort koortsaanval kreeg. Warm, zweten krampen… Ik maakte nog de grap dat het leek alsof ik weeën had. Paracetamol genomen en dat hielp wel wat. Ik wilde per se een leuke sinterklaasavond. En dat was het ook! Ondanks de krampen, vermoeidheid en bloedingen was het een hele fijne avond met mijn lieve familie.
Om 23:00 ging ik naar bed ik trok het echt niet meer. Volgens mij ben ik als een blok in slaap gevallen tot dat ik om 3:00 uur s ’nachts met enorme krampen wakker werd. Ik wist het meteen dit zijn weeën. Ik wilde het nog voor mijzelf ontkennen maar al snel had ik door dat de weeën om de 8/9 minuten kwamen dus besloot ik Teun naast me wakker te maken. Ik moest naar het toilet en de bloeding was weer heel heftig. Dit keer met grote stolsels. We besloten naar de eerste hulp in Oss te bellen. Ze gaven aan dat het een lastige casus is en dat we beter naar het AMC konden rijden waar ze al mijn informatie hadden (dat is 1 uur rijden). Dus Teun weer bellen naar het AMC en die waren heel duidelijk. Jullie moeten NU naar de eerste hulp bij het dichtstbijzijnde ziekenhuis wij sturen alle informatie door.
Dus we gingen naar het Bernhove ziekenhuis in Uden. Toen we daar aankwamen werden we al opgewacht en werd ik meteen in een rolstoel naar de verlosafdeling gereden. Meteen werd er een echo gemaakt. Tot onze grote verbazing was met de baby alles goed! Lekker aan het bewegen en zich niets van al die bloedingen aan het aantrekken. Maar de gynaecoloog zag ook wat anders. “Ik snap wel waar deze bloedingen vandaan komen je hebt een placenta Brevia”. Een placenta Brevia betekend dat je placenta voor de uitgang ligt en dan kun je niet vaginaal bevallen. Dat was raar want 2 dagen ervoor in het AMC had ik deze nog niet en de gehele zwangerschap is dit nooit aan de orde geweest. Achteraf was dit ook niet zo want wat later bleek is dat mijn placenta aan het loslaten was. Omdat ik continu van die heftige krampen had en grote stolsel verloor moest ik blijven in het ziekenhuis en hoopte ze dat het met rust over zou gaan. Ze noemde het toen nog krampen maar ik wist zelf beter. Dit waren geen krampen dit waren weeën! En de bevalling was begonnen.
We probeerde alle twee nog te slapen maar iedere keer dat ik bijna in slaap viel kwamen de weeën weer terug iedere 20 min moest ik naar het toilet omdat ik zoveel bloed verloor. Er kwamen stolsels die zo groot waren als het grootste kraamverband en de zorgen om mijn bloedverlies werden groter. Deze woorden vergeet ik nooit meer. Als het zo door gaat moeten we een bloedtransfusie toepassen en dan lijkt zwanger blijven geen goede optie meer voor jou. We moeten dan echt voor jou gaan kiezen wan het kindje heeft nu nog geen kans. BAM dat kwam als een klap binnen. Ik wilde het nog niet geloven, nog steeds wilde ik wakker worden uit deze nachtmerrie. Maar het werd alleen maar erger. Ik had te veel krampen waardoor ik geen rust kreeg dus wilde ze mij morfine geven in de hoop dat het dan rustig zou worden. Dit wilde ik eerst niet. Vooral omdat het niet goed zou zijn voor de baby.
Een kwartier later werd toch besloten om morfine toe te dienen. Er werd nog een echo gemaakt en nog steeds ging het met de baby goed. We zagen helaas wel verstrijking van de baarmoeder. Niet veel later ging het helemaal mis. Alles draaide en ik begon met overgeven. Iedere keer als ik moest overgeven verloor ik grote stolsels en veel bloed. Op dat moment kon ik niet meer zelf uit bed komen en werd ik om de 10 minuten verschoond in bed. Een onmenselijk gevoel was dit. Ik lag weeën weg te puffen, moest overgeven, verloor veel te veel bloed en wist dat dit niet meer goed ging komen terwijl het kindje in mijn buik nog leefde.
De geboorte
Dit duurde ongeveer een klein uur (leek wel een eeuwigheid) en toen braken mijn vliezen. Door mijn twee vorige bevallingen wist ik hoe dit voelde dus zei ik tegen de verloskundige dat mijn vliezen gebroken waren. Ze zei dat ze niets kon zien door al het bloed dus kwam 2 minuten later de gynaecoloog naar binnen gerend met een echoapparaat. Ondertussen kreeg ik al persdrang op de echo zagen we allemaal dat het klaar was. Het kindje was al naar de schede gezakt. Weer kreeg ik een perswee ik perste mee en toen werd om 14:35 uur Benjamin geboren. Zo klein, zo perfect, zo veel verdriet. Met Benjamin was helemaal niets mis maar op mijn placenta zat een flink hematoom wat al die tijd voor bloedingen gezorgd heeft en waardoor mijn placenta is losgelaten. Een complicatie die heel weinig voorkomt.
Meteen werd het bloeden minder en mijn bloedwaardes waren gelukkig op de grens zodat ik geen bloedtransfusie hoefde. Benjamin lag eerst even in mijn armen en daarna werd hij in een bak met ijswater gelegd. We Kregen hele fijne zorg in het ziekenhuis en iedereen was erg lief en leefde met ons mee. De verloskundige heeft nog met toestemming van ons de voetjes en handjes van Benjamin gestempeld en op een geboortekaartje gezet. Nog steeds vind ik dit zo waardevol. Mijn ouders, zusje, nichtje en Moos waren net in het ziekenhuis toen alles gebeurde. Vlak na de geboorte kwamen ze bij ons. Het was zo fijn dat ze er waren en Moos kwam zo lief bij me liggen. Ik geloof er echt in dat kinderen snappen dat je dan gewoon een knuffel van ze nodig hebt ook al zijn ze zo jong (2.5 jaar oud). Mijn familie ging weer weg en we probeerde even wat rust te nemen samen. Ondertussen regelde de verloskundige stichting Stil voor ons.
Rond 18:00 zijn we weggegaan uit het ziekenhuis. We zijn toen teruggegaan naar mijn ouders omdat daar al onze spullen nog lagen. De ouders en broers van Teun kwamen ook naar ons toe. Eigenlijk zouden we die dag Sinterklaas gaan vieren in Bloemendaal maar dat kwam er natuurlijk niet van. Het was zo fijn dat iedereen er was! Op dat moment kon ik nog geen traan laten. Ik was helemaal in shock nog en zat vol adrenaline van de bevalling. Heel gek gevoel was dat. Nu pas begreep ik waar al die zorgen om mij voor waren. Gek genoeg sliep ik als een roos maar wakker worden met een lege buik was wel heel gek. Die ochtend kwam er een fotograaf langs van stichting stil om foto’s van benjamin te maken, met en zonder ons. Alles in samenspraak en super liefdevol. We zijn deze stichting zo dankbaar, want zelf weet je gewoon niet wat je moet doen. De verloskundige in het ziekenhuis heeft precies gedaan wat ik heel graag wilde, maar waar ik zelf nog aan zou hebben gedacht op dat moment. En het kon ook echt alleen op dat moment. Later die dag reden we terug naar huis. Met Moos achterin en benjamin in ijswater in mijn handen. Zo’n gek gevoel was dat. De dag erna hebben we Benjamin begraven op een hele mooie plek vlak bij ons huis. Heel gek maar ook heel mooi.
Mijn kraamweek
En toen had ik mijn kraamweek. Gelukkig ben ik de eerste twee weken nauwelijks alleen geweest. Iedere dag was er familie of lieve vrienden die allemaal super lief voor me waren. De tranen kwamen pas later die week vaak voor het slapen of in de ochtend. Soms als ik mijn verhaal aan iemand vertelde maar dan leek het soms meer alsof ik over iemand anders praatte. Door mijn gynaecoloog uit het AMC waarmee ik nog twee keer een gesprek heb gehad aan de telefoon die week werd ik doorverwezen naar een psycholoog. Op dat moment had ik daar nog geen behoefte aan maar ik schreef me vast in want er was een wachttijd van 9 weken. Eerst was het tijd voor de feestdagen. Het huis had ik helemaal gezellig gemaakt met een mooie kerstboom en veel kaarsjes. Nog steeds zag ik veel familie en vrienden. Na oud en nieuw had ik een afspraak op mijn werk om te kijken wanneer ik weer zou beginnen. Mijn baas vroeg me heb je alweer zin om te werken? Mijn Antwoord: Nee… Waarop mijn baas zei dat ze me voorlopig nog even niet wilde zien. Met toestemming van werk besloten om een weekje op vakantie te gaan. Dit was echt zo fijn!
De geboorte van Benjamin was nu 6 weken geleden en ik ging rustig beginnen met werken. Pff wat vond ik dit moeilijk zeg. Als bekkenfysio werk ik dagelijks met zwangere en pas bevallen vrouwen en met Fitzwanger-online word ik hier natuurlijk ook constant mee geconfronteerd. Daarnaast werden ineens heel veel vriendinnetjes zwanger. Het voelde alsof ik onder aan een hele grote berg stond die ik nog helemaal moest beklimmen maar ik wist niet zo goed hoe. Ondanks dat ik me fysiek echt veel beter voelde werd het mentaal juist weer wat minder. Alles ging maar door, maar ik wist nog even niet zo goed hoe ik dat moest doen. Gelukkig had ik me toch al ingeschreven bij de psycholoog en eind februari had ik mijn eerste gesprek. 3 maanden lang ben ik onder behandeling geweest. Voor het bevalingstrauma heb ik EMDR gehad en daarnaast handvaten gekregen om met onzekerheden om te gaan. Want ik was nog niet helemaal klaar in het ziekenhuis
De baarmoeder was 6 weken na de bevalling nog niet voldoende hersteld en we zagen nog veel vaatvorming daar waar de placenta had gezeten. 10 weken later kreeg ik weer een echo om te kijken of alles dan wel hersteld zou zijn. Die afspraak voelde als een hele zware en belangrijke. Wanneer het niet goed zou zijn kreeg ik weer een MRI van de buik en moesten we verdere onderzoeken gaan doen. Dat zou natuurlijk niet gunstig zijn voor een volgende zwangerschap want de wens voor een tweede kindje hadden we nog steeds. Er lag voor mijn gevoel zo veel druk op die afspraak dat ik er slecht van ging slapen en me weer heel onzeker voelde.
Rooskleurige toekomst
Maar gelukkig ik kreeg ik eind maart de beste uitslag die ik maar kon krijgen. Alles was hersteld zoals het was na de mola zwangerschap en we kregen weer groen licht! Geen ziekenhuisafspraken meer maar gewoon helemaal klaar. De opluchting was zo groot en sinds die afspraak gaat het iedere week beter me. Mijn energie is weer terug ik heb weer plezier in mijn werk en kan weer leuke dingen doen. Het voelt alsof ik bijna weer boven aan die berg sta. Natuurlijk ben ik er nog niet helemaal, maar ik heb in ieder geval al het vertrouwen dat me dit gaat lukken. De toekomst ziet er weer rooskleurig uit en hopelijk word ik snel weer zwanger want dat blijft op dit moment toch echt onze grootste wens!
