Voordat ik mijn rollercoaster van de bevalling aan jullie ga vertellen wil ik eerst zeggen dat ik heel positief terugkijk op deze rollercoaster en dat onwijs blij ben dat ons kleine meisje gezond geboren is. Ik begin even met een korte context zodat je de situatie waar wij in zaten een beetje snapt.
Ziekenhuis afspraken
Omdat ik in 2021 een partiële mola zwangerschap heb gehad en in 2022 helaas veel te vroeg ben bevallen van Benjamin, was ik in het begin van de zwangerschap high care medisch. Wil je hier meer over lezen, dan kan dat in de blog die gaat over herstel na zwangerschapsverlies.
Dit betekende dat ik om de twee weken een echo had en goed in de gaten werd gehouden. Na 20 weken werd ik afgeschaald naar medium care en zou ik als het goed was alleen maar bij 31 weken nog een extra echo krijgen om de placenta goed te beoordelen. Er waren namelijk door de voorgaande zwangerschappen wat risico’s op complicaties met placenta. Gelukkig was met de placenta alles helemaal goed. Alleen bleek Pien wat aan de kleine kant te zijn. (lees bij de 2.5% kleinste baby’s te horen) dat betekende dat ik rustig aan moest gaan doen en over 2 weken weer een groeiecho kreeg. Oh, en ze lag toen ook al lekker in stuit maar kon nog genoeg draaien (dachten ze).
Twee weken later was de groeiecho. Ik was toen 33 weken zwanger en nét met verlof. De week ervoor had ik nog even corona meegepakt, maar daar had ik gelukkig niet veel last van gehad. Pien was nog steeds heel klein maar wel op haar eigen curve gegroeid. Vooral haar hoofdje was erg klein en we kregen de optie om een onderzoek te gaan doen naar CMV. Het zou dan gaan om een bloedonderzoek, om te kijken of ik CMV had gehad tijdens de zwangerschap. Als die positief zou blijken, kon er een vruchtwaterpunctie gedaan worden om te kijken of Pien ook besmet was geweest. Als dit het geval zou zijn, zou dit voor hele vervelende complicaties bij Pien kunnen zorgen. We besloten om dit niet te onderzoeken. We konden er namelijk toch niets meer aan/tegen doen. Een vruchtwaterpunctie was voor ons sowieso geen optie meer. Ergens had ik ook al het vertrouwen dat ze gewoon wat klein was. Zelf heb ik ook geen groot hoofd en draag ik kinderhelmen. Ondertussen lag Pien ook nog steeds in stuit. Dus bij 35 weken had ik weer een echo om te kijken of een evt. versie nodig was. En ja hoor! Pien lag bij 35 weken nog steeds heel lekker in volkomen stuitligging. Er werd een versie gepland. Helaas lukte de eerste poging niet en ook 5 dagen later wilde de tweede versie niet lukken. Pien lag gewoon heel lekker en was niet van plan om te draaien. Een derde poging hebben we van af gezien. Ik besloot lekker te gaan genieten van kerst en oud en nieuw en na kerst een keuze te maken; vaginaal gaan bevallen of een geplande keizersnede?
Pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging)
De dag na kerst hadden we weer een afspraak/controle in het ziekenhuis. Het was een fijn gesprek en we besloten om een vaginale stuitbevalling te gaan proberen. We hebben toen ook besproken dat er een kans is dat het alsnog in een keizersnede zou eindigen. Bij een stuitbevalling zijn er een aantal rode vlaggen die meteen zorgen voor een ritje naar OK voor een keizersnede.
We wilde al bijna de deur uit gaan met een goed gevoel toen de gynaecoloog bedacht dat ze nog even mijn bloeddruk moest meten. 145/90… dat was wel erg hoog! Mijn bloeddruk was juist altijd aan de lage kant. De gynaecoloog wilde nog een keer meten want ik had geen klachten dus dit was een gekke uitslag. Helaas mat ze de tweede keer weer zo hoog. “Dan gaan we toch even een urine en bloedonderzoek doen” zei ze. “Maar waarschijnlijk is er niets aan de hand en is het gewoon even een hoge meting”. We gingen met een goed gevoel naar huis en Teun ging weer aan het werk. Een uur later werd ik al gebeld door de gynaecoloog. “Dit had ik totaal niet verwacht maar we hebben verhoogde waarden van je eiwitten gevonden in je urine, dat betekent dat je pre-eclampsie hebt”. Omdat ik al 37+5 weken zwanger was op dat moment wilde ze geen risico nemen en me de volgende dag al gaan inleiden. We konden nog steeds voor een vaginale bevalling gaan, alleen dan nu dus wel ingeleid.
Ingeleid
Na een nacht niet kunnen slapen (je snapt wel waarom!), mocht ik me de volgende ochtend melden in het ziekenhuis. Er was toen alleen nog geen plek voor mij. Dus had kreeg ik een afspraak bij de spoed om te kijken of er al sprake was van ontsluiting. Vanuit daar zouden ze gaan bepalen hoe ik ingeleid zou worden: middels een infuus en het breken van de vliezen of via Misoprostol pillen. Gelukkig zijn we gegaan voor de laatste optie.
Om 12:30 uur was er een bed voor mij vrij op een tweepersoonskamer. Best wel bijzonder want ik lag daar om de bevalling op gang te brengen terwijl een lieve dappere vrouw naast mij haar bevalling aan het tegenhouden was met weeën remmers. Iedere twee uur kreeg ik een gift misoprostol. De eerste twee gifts deden niets. Na de derde gift kreeg ik lichte weeën. Prima te doen en helaas zwakte ze ook weer af. Na de vierde gift kwamen er weer weeën. Nu wat sterker maar ook deze keer zwakte ze na 3 kwartier weer af. Nu de vijfde gift dan! De weeën kwam en werden steeds sterker. Het leek nu echt door te zetten en de verloskundige ging nu een verloskamer voor me regelen; ik had namelijk ruim 2 cm. Toen ze terugkwam met het nieuws dat er een kamer was, waren helaas mijn weeën weer afgenomen. De moed zakte me toen een beetje in de schoenen. Het was ondertussen 23:30 en ik was best wel moe. We besloten samen met de verloskundige om toch te verplaatsen naar de verloskamer en even een pauze in te lassen van de misoprostol zodat ik kon slapen.
Weeën!
Super fijn dat we een eigen kamer hadden waar Teun ook gewoon kon blijven slapen. Om 24:00 uur viel ik als een blok in slaap, maar om 3:00 werd ik wakker omdat ik moest plassen. Hierna heb ik niet meer geslapen want ik kreeg weeën. Mijn lichaam nam het nu zelf over en de bevalling was nu echt begonnen! Samen met Teun kon ik heel goed in mijn bubbel komen. Ik wilde het liefste net als bij Moos op mijn zij de weeën opvangen maar merkte dat dit niet zo veel deed. Omdat Pien in stuit lag had ik minder druk op mijn baarmoedermond waardoor de ontsluiting niet zo snel vorderde. Wanneer ik op meer rechtop ging zitten voelde ik dat Pien tijdens de weeën met haar billen naar beneden zakte en dat dit voor meer ontsluiting zorgde. Het is toch zo bijzonder dat we dit zelf kunnen bedenken en voelen tijdens een bevalling! Ik voelde me helemaal in control; echt een machtig gevoel.
Zitten werkte dus goed maar ik was even helemaal klaar met het bed. Dus besloot ik op een grote zwangerschapsbal te gaan zitten. Yes, dit ging ook goed. Ik voelde gewoon dat de ontsluiting aan het vorderen was. Opeens voelde ik een soort van iets knappen wat ik dacht te herkennen als het breken van de vliezen. We drukte op het knopje en ik ging ondertussen naar de wc. Een flinke bloedprop lag in de WC en dat was even een momentje dat ik schrok. De gynaecoloog kwam binnen en ging meteen checken: 6CM! Dat ging goed en dat bloedstolsel was van de slijmprop. Mijn vliezen waren nog in takt, maar helaas voelde ze ook een voetje en iets dat leek op een navelstreng. Meteen de echo erop bevestigde inderdaad wat de gynaecoloog al dacht. Pien had een been naar beneden gestrekt en daar lag de navelstreng omheen. Dit was een absolute rode vlag dus veranderde de setting ineens heel snel. We moesten naar OK voor een spoed keizersnede.
Spoedkeizersnede
Omdat de navelstreng voor de uitgang lag, werd het ineens echt spoed. Gelukkig waren mijn vliezen nog niet gebroken want dat kon voor een gevaarlijke situatie zorgen. Ik werd direct naar OK gereden. We wisten nog niet in welke kamer we te terecht zouden komen dus ik werd al voorbereid dat het zou kunnen dat Pien niet meteen bij mij op de borst kon. Pfff... onderweg mocht ik nog even 6 weeën opvangen. Het zal wel een mentaal dingetje zijn maar deze weeën waren echt de meest verschrikkelijkste van allemaal. Misschien wel omdat ik wist dat ze geen nut meer hadden en dat ik absoluut niet wilde dat mijn vliezen zouden breken.
Binnen 10 minuten was ik bij de OK kamer. De anesthesioloog kwam binnen en vertelde dat hij een ruggenprik ging zetten en wat ik moest gaan doen. Mijn enige antwoord was: graag en snel een beetje! Het zetten van de ruggenprik ging heel goed en 15 minuten na de echo werd er gestart met de operatie. Wauw, wat een kundig team was er aan het werk! Zo bijzonder om mee te maken hoe goed er wordt gecommuniceerd en er alles werd gedaan om Pien veilig ter wereld te brengen. Teun zat bij mijn hoofd en we waren alle twee heel stil; het was toch wel even spannend allemaal.
Toen werd het scherm naar beneden gedaan en hoorde we Pien huilen! Wauw wat een opluchting! Ze is er! En ze huilt al! Ik kreeg een kus van Teun en ik zei dat ik zo blij ben dat ze er nu eindelijk is. Ondertussen stond de kinderarts al klaar om Pien te onderzoeken. Ze was erg klein en vol met smeer maar binnen 2 minuten werd Pien bij mij op de borst gelegd onder de warmte deken. Schijnbaar hadden we veel geluk dat we in een OK kamer terecht kwamen waar net een geplande keizersnede was uitgevoerd. Het was hierdoor wat warmer en Pien mocht nadat ze was goedgekeurd door de kinderarts meteen bij mij op de borst. Hier ben ik nog steeds zo dankbaar voor.
Wat er toen verder met mijn buik gebeurde had ik echt helemaal niet meer door. Ik kon alleen maar verliefd naar Pien kijken. Wat was ze mooi en klein! Pien was al meteen opzoek naar mijn borst en hapte soms een beetje aan maar liet dan ook weer los. Ze heeft 15 minuten bij me gelegen terwijl ik gehecht werd. Toen was het moment dat Teun samen met Pien terug naar de verloskamer ging en dat ik nog even moest wachten in de uitslaapkamer. Vreselijk vond ik dat! Ik had echt nergens last van en ik wilde gewoon naar Teun en Pien toe. Na 15 minuten werd er gebeld dat ik opgehaald kon worden van de uitslaapkamer. Schijnbaar was het chaos op de verlosafdeling want het duurde vervolgens nog 30 minuten voor dat ik gehaald werd. Pfff, echt de langste 30 minuten van mijn leven! Ik heb zelfs gevraagd of ze nog een keer wilde bellen want ik wilde zooooo graag weg daar.
Dysmatuur
Gelukkig was ik na een uur eindelijk weer herenigd met Teun en Pien. Teun was ik ook erg blij om te zien want die had Pien al een uur huid op huid waarbij Pien heel driftig naar mijn borst aan het zoeken was. Pien werd in mijn armen gelegd en begon meteen te drinken, zo magisch was dat! Dit was ook wel het moment dat ik door had dat Pien wel echt heel klein was. Nadat ze een uur op mijn borst had gelegen was het tijd voor wat metingen. Pien woog 2315gr en was 42cm lang. Dat was het moment dat we te horen kregen dat Pien dysmatuur was. Dit betekend dat Pien te klein is voor het termijn (precies 38w) dat ze geboren werd. Ook haar hoofdje werd gemeten en dat was al helemaal klein. Diezelfde dag kreeg Pien nog een echo van haar hoofdje en gelukkig was alles goed. Ook werden er nog andere testen gedaan die later ook allemaal goed bleken te zijn. Diezelfde dag kwamen onze ouders, broers en zussen en natuurlijk Moos kennis maken met Pien. Pien viel gelukkig niet te veel af en deed het voor haar gewicht echt super goed. Klein maar fijn past helemaal bij dit meisje. Omdat ze het zo goed deed, mochten we na twee nachtjes al naar huis. En daar zaten we dan, In ons eigen bed op oudejaarsdag met onze lieve kleine Pien! Beter hadden wij het jaar 2024 niet kunnen beginnen!
